bir bertolt brecht` şiiri...
doğrudur yıldırımın düştüğü, yağdığı
yağmurun,
bulutların rüzgarla sökün ettiği.
ama savaş öyle değil, savaş rüzgarla
gelmez;
onu bulup getiren insanlardır.
duman tüten topraktan bahar boyunca,
dökülüp yükselir birden gökyüzü.
ama barış ağaç değil, ot değil ki
yeşersin:
sen istersen olur barış, istersen
çiçeklenir.
sizsiniz uluslar, kaderi dünyanın.
bilin kuvvetinizi.
bir tabiat kanunu değildir savaş,
barışsa bir armağan gibi verilmez
insana:
savaşa karşı
barış için
katillerin önüne dikilmek gerek,
`hayır yaşayacağız! ` demek.
indirin yumruğunuzu suratlarına!
böylece mümkün olacak savaşı önlemek.
onlar demir çeliği elinde tutan birkaç
kişidir,
yoktur karabasandan bir çıkarları
dünyaya bakıp `ne küçük` derler,
bir şeylerle yetinmezler ucunda,
para hesap eder gibi hesaplıyorlar
bizi,
savaş da bu hesabın ucunda.
ürkmeyin tutmuşlar diye suyun başını:
korkunç oyunları, davranın, bitsin.
söz konusu olan çocuğundur, ana:
koru onu, dikil karşılarına,
biz milyonlarca kişi
savaşı yener miyiz?
bunu sen bileceksin.
bunu biz bilecek, biz seçeceğiz.
bir de düşün `yok! ` dediğini:
düşün ki savaş geçmişin malı
ve barış taşıyor gelecekten.