rutin halde ilerlemekte olan hayatın akışında birden, insanın kafasını kaldırarak, tıpkı bir fanus gibi içine konularak yaşatıldığı betonarme sentetiklik içerisinde doğayı fark etmesi ve hayatın güzelliklerini görmesidir. ancak, çoğu zaman bu fark ediş keskin ve çözümsüz bir acıyla sona erer. çünkü insan, fark ettiği bu güzellik ile birlikte içine sıkıştırılmış olduğu boktanlığa ne kadar saplanmış olduğunun da farkına varır.