Aristoteles tarafından öne sürülmüş olan ve nedensellik ilkesini dengeleyen ilke.
buna göre, Aristoteles`in teolojik bir nitelik arz eden metafizik ve doğa felsefesinde, parçaların bütüne uygunluğunu, önceden gören ve seçen bir zekanın eseri olan düzeni, düzenden doğan uyumu ön plana çıkartan ve doğada hiçbir şeyin boşuna olmayıp, genel bir amacın parçası olarak ortaya çıktığını dile getiren ilkeye verdiği ad.