her alacağı şeyi yoklayarak kontrol eden, işin içinde alışveriş olmasa da dokunmayı ve yoklamayı seven yurdum insanının genel ruh haline tercüman olan yargıdır.
ilk akla gelenler...
* yurdum insanı kurbanlık koç alırken tosunu şöyle bir yoklar, "maşallah, goç gibi goç" der...
* annelerimiz kumaş alırken kumaşın cinsini anlayabilmek için kumaşın her tarafını çocuğunu sever gibi eller. dokunmadan kumaş alan bir kadın var mıdır memlekette?
* yurdum çocukları bakkaldan top alacağı zaman onu iki elinin arasında kavradıktan sonra havaya atar ve alkış çalar gibi bir hareketle sıkıştırır ve yoklar.
* yurdum insanı dalındaki çiçeği koklayacağı zaman bile tutar onu.
sadetle, dokunmak ve yoklamak bizlere özgü bir davranıştır. hatta davranış olmaktan da öte, adeta kültürün bir parçasıdır. o halde yurdum marketleri ne diye "ekmeği elinizle değil gözünüzle seçiniz" diye zıplarlar? yıllarca mal sattığı bizleri tanımaz mı bu insanlar?