platon'dan başka aristoteles'e stoalılara, pitagorasçılara da dayanan ayrıca doğu dinlerinden ve hristiyanlıktan da etkilenmiş olan, bütün bunları kendi içinde karıştırıp eriten felsefe okulu. i.s. 2-6. yüzyıllar arasında türlü biçimlerde ortaya çıkmıştır. kurucusu ammonias sakkas sayılır, bu okulun dizgesel temellendirilişini onun öğrencisi plotinos yapmıştır.
bu terim, felsefe ile dinsel fikirlerin her şeyi kapsayan bir sentezini oluşturma çabalarını belirtmek üzere, sonradan kullanılmaya başlandı. plotinus sayesinde yeni platoncuların elinde artık karmaşık bir sistem vardı. bu sistemin merkezinde, iyilik yayan üstün bir güç olarak anlaşılan bir fikri bulunuyordu. yeni platoncular aristoteles'in, stoacıların ve kısmen pitagoras'ın fikirlerini, mistik düşüncelerini, efsane parçalarını ve bedenin kötü ruhunsa iyi olduğunu varsayan platoncu görüşleri bir araya getirdiler. bunun isa'sız bir hıristiyanlık gibi gözükmesinin nedeni herhalde hristiyan sentezinin de buna çok benziyor olmasıdır.
yeni platonculuk
felsefenin dinselleştirildiği, dinin felsefeyi ezip geçtiği bir öğretidir.