bir ahmet erdem şiiri.
sanma ki;
yalnızca sensin
maviye uzanan eli siyaha boyanan.
yürürken parmak uçlarında
sukut ederek gözden kaybolan.
şimdi;
hangi izbe meyhanede
düşledikçe kahroluyorsun zamana
ya da
hangi baş yaslanış omuzlarına.
sus ben düşlüyeyim
ardında boşluklar bırakıp giden seni
hangi bakir imgenin ırzına geçiyorsun
yahut da
hangi derginin karınca yazısını okur gözlerin.
seni şiirle beslenir bilirdim çocuk
profilin böyle bir iz bıraktı dehlizlerimde
ve de;
yola çıktıklarını satmazdı benim topraklarımda kimse.
hatırla;
çocukluğunda baban çörtüğü aşılar armut olurdu
bazen de
aşı tutmaz çörtük kururdu.
oysa;
çörtük masum,
aşı hepten günahsız,
ah!
doğayı değiştirmek isteyen
o çok bilmiş baban yok mu?
06.04.2005
eyüpsultan