platon`un felsefesinde, iyilik, güzellik gibi ezeli-ebedi ve yetkin idealara duyulan, zaman zaman ahlaki, manevi ya da tinsel bir temeli olan, aşk için kullanılan, yunanca terim.
ikinci bir anlam olarak: ortaçağ Hristiyan felsefesinde tanrı adına insanı ve insan aşkına Tanrı`yı sevme tavrı.