2. dünya savaşı sonrasında italya`da ortaya çıkmış bir sinema akımıdır. bu akım kabaca 1944 ile 1952 yılları arasında etkili oldu. genelde kabul gören kanıya göre akımı başlatan film roberto rossellini`nin 1945`te çektiği roma, açık şehir (roma, citta aperta) iken akımın son filmi de vittorio de sica`nın 1952 tarihli umberto d.`sidir. kimilerine göre federico fellini`nin 1954 tarihli filmi sonsuz sokaklar (la strada) da bu akıma dahil edilir.
italyan yeni gerçekçilik akımı 1930`lu ve 1940`lı yıllardaki mussolini döneminin beyaz telefon filmleri olarak da adlandırılan pembe salon filmlerine bir tepki olarak doğmuştur. bu tür filmler savaş sonrasının ekonomik kargaşa ve belirsizlik ortamında ortaya çıkmış olan yoksulluk, işsizlik, umutsuzluk ve ahlaki çöküş gibi temaları işlerler, salon filmlerinin aksine hayal kırıklığına uğramış çalışan insanların gündelik sorunlarına eğilirler.