arafta kalmak gibi olmak ile birlikte çok ağır bir sendromdur.
bir yaştan sonra büyüdüğünüzü, birçok şeyin eskisi gibi olamayacağını anlarsınız ve travmalar gelişir. yazılan şiirler, yapılan besteler, hepsi bir anda tarihin ihtişamlı karanlığına gömülür ve varılan gerçeklikte bunların hiçbir karşılılığı olmadığını görürsünüz. oysa dünyanın amacı iştir. sadece sizin çalışmanıza bakar bu dünya. başka bir şeye değil. ama haksızlık bu öyle değil mi calimero?