hürriyet gazetesinin "eğitim" temalı insan hakları kapsamında kişileri düşnmeye iten ironi dolu reklamının ana fikridir.
işin eleştirel yönünü bir kenara bırakır da reklam filmine gelecek olursak, kısaca bir özetlemek gerekecek. fatma isimli okul çağında ki kız çocuğu annesi tarafından sabahın köründe kaldırılır. sonra hanım kızımız bir güzel kalkar kahvaltı hazırlar, önlük ütüler sonra kapı açılır okula gitmek üzere işte orası şok edicidir. çat erkek kardeşi fatma'ya omuz atarak kapıdan çıkar ve okula doğru yol alır. fatma hafif nemli gözlerle el sallar arkasından...
evet biraz tüyleri diken diken etmektedir kendisi. biraz acı yönleri hayatın diyecekleriniz olacak aslında hayatın acı yönlerinden ziyade hayatın gerçekleri. bir aralar baba beni okula gönder ile başlayan sosyal sorumluluk projeleri kardelen ile daha kapsamlı bir hale gelsede ne yazık ki henüz kurtaramadığımız * bölge olarak tabir ettiğimiz doğu bölgelerinde her zaman 2. sınıf insan muamelesi gören kız evlatlarımızın varlığından bihaber gibi davranmak ne kadar adil kılar hayatta bizi tartışılır...
oysa biz atatürk gençliği olarak daha bir önem vermeliydik. daha bir eşitliği sağlamak adına sağlam adımlar atmalı, daha elle tutulur, gözle görülür icraatlarda bulunmamız gerekirdi, kadın-erkek eşitliğinde. halbuki çanakkale savaşından başlayarak yakın tarihimizde hep bizleri asıl omuzlayanlardı, o eğitim hakkını bir şekilde çaldıklarımız. ama bizim yaptıklarımız, sadece lafta kalan söylemlerimiz, attığımız naralar hani nerede ? yüzde yüz okuma yazma oranına sahip olmadan, çocuğunu yetiştirecek anne cahil olduktan sonra nasıl olabilir ki refah seviyesi, gelir seviyesi yüksek bir medeni ulus. olmaz kardeşim olmaz.
isyan etmek tabi ki en basiti. çözüm getirmek gerek. bir şeyler yapabilmek. peki nasıl kişilere eğitim hakları kazandırılabilir. bunun da cevabı basit aslında yine eğitimle. senin yıllarca eğitim hakkını sağladığın öğretmenin doğu bölgelerine gitmesin sonra eğitim hakkını x yerdeki filanca çevredeki çocuklar okutulmuyor diğe ağıt yaksınlar. olmaz ki bu iş böyle. önce elini kalbine koymalı insanoğlu. hatalarım nerede? nerede düzenlemeler yapmalıyım demeli. idealizm'i eritmemeli günden güne. korkmamalı görevden, kaçmamalı. sen öğretmedim, ben öğretmedim, o öğretmedi ya da eğitmedi. ee biz nasıl aşacağız bu sorunu. zaten o veya bu şekilde cahil bir kesim olarak hitap ettiğimiz gerçeği var ki zaten okula göndermeyen ana baba elbet cahildir hele hele oğullarını gönderip kızlarını göndermiyorsa hepten cahil hatta geri kafalıdır ama sen eğitime onlarla başlamazsan. daha çok canlara kıyılır bu vatanda. daha çok mehmed'im ölür dağlarda. daha çok kız çocuğu eğitimsiz kalır o diyarlarda. ve onların doğuracakları da böyle gelmiş böyle gidecekçilik oynayanlarca hayattan ekarte edilir, sonra olan yine sınıf ayrımı yapabilmeyi yeti sanan "okumuşlara" geçer. bu böyle uzar da gider.