benzeri diğer bütün inanış sistemleri gibi insanın mücadelesini iç dünyası veya kendisi ile vermesini öğütleyen bir dindir.
yalnız şöyle bir mesele var. neden insan kendisi ile mücadele içinde olup tüm kabullenişleri gerçekleştirdikten sonra nirvanaya ulaşıyor. bu nirvanaya ulaşma derdinde olan bir zengin neden yok. neden o zenginler rahatlığın ve sefanın nirvanasında gezerken çoğunluğu oluşturan fakirler kendilerini terbiye etmenin derdine düşüyorlar? açlıkla terbiye, acı ile terbiye vb. etkinlikler sonunda neden çoğunluğu bir avuç kişiye karşı harekete geçirmeye değil de "bakın daha beterleri de var" örneklemi ile sessiz kalmaya yönlendiriyor.
bence budizm ve daha onlarcası sistem içinde yerlerini almış toplumsal değişkenlere bağlı olarak farklı insan tiplerinden birini dizginlemek için var edilmeye devam eden görüşlerden biridir.