bir nazım hikmet ran şiiri.
Büyük insanlık gemide güverte yolcusu
trende üçüncü mevki
şosede yayan
büyük insanlık.
Büyük insanlık sekizinde işe gider
yirmisinde evlenir
kırkında ölür
büyük insanlık.
Ekmek büyük insanlıktan başka herkese yeter
pirinç de öyle
şeker de öyle
kumaş da öyle
kitap da öyle
büyük insanlıktan başka herkese yeter.
Büyük insanlığın toprağında gölge yok
sokağında fener
penceresinde cam
ama umudu var büyük insanlığın
umutsuz yaşanmıyor.
---
sokaktaki asık suratlı olarak gördüğümüz insanın şiiri ve şarkısıdır ama pek az insan bunu fark eder.
sömürü olağanca hızıyla devam etmekte ve hayatları karartmaktadır.
tıpkı şiirdeki gibi, "büyük insanlık" 8'inde işe gider ve orada emeği sömürülür. ama bu büyük insanlığın hayalleri vardır; daha doğrusu ona giydirilmiş olan hayalleri. bu "büyük insanlık" bir gün sayısal loto kazanacaktır, değilse işinde başarılı olacaktır ve tıpkı televizyon dizilerinde gösterildiği üzere bir gün havuz başında kahvaltı edecektir... oysa, bu büyük insanlık bir gün mezarlığa baksa; alayı fakirlerin mezarlığı ile kaplıdır; gömülen, ama yaşayan hayaller ile birlikte...