elif şafak' ın diğer kitaplarına nazaran daha çabuk biten - bunda etkili olan olay örgüsünün akıcılığı belki de- , bittiğinde elinizde kocaman muğlaklarla ortada kaldığınız kitabı.
çevredekilerin böyle bir "türklere hakaret eden amerikan özentisi " beklentisi yarattığı bir ortamda, bu dava neden açıldı, neden bu kadar tantana koptu merakıyla okunup bittiğinde insanı hakkaten şaşırtan kitap.
evet okudum, hala türküm, kendimi de aşağılanmış hissetmiyorum...
tam tersine memleketimin durumuna üzülüyorum daha çok.
301, kötü ermeni , hepsi aynı cinsi yapılan onca yaygara arasında kitabın belki de kemik konusunu görmezden geliyoruz, yazarın dediği gibi unutma merakımızın bir parçası olarak...
'ensest'
bu ülkenin kadınları her daim tacize uğrarken, ölürken, ölmeye mecbur bırakılırken, sevmedikleri adamlarla evlenirken biz sadece susuyoruz ve geçmişimizle yüzleşmekten korkuyoruz.
acı aslında, geçmişiyle yüzleşme gayretinin sadece belli bir takım altı çizili konularla ve insanlarla sınırlandırılmış olması.
velakin toplayayım hadi; hayat bu memlekette devam ediyor; bir şeyler unutulduğu, gözleri kapayıp gerçekten olmadığına kendini inandırıp gözleri tekrar açtıktan sonra.
ve galiba hep böyle sürecek.