14 yaşındayken dinleyen biri teyzesine `bana gerilla kazağı ör` diyebilir. Bana dedirtmişti.
Sırf alnımda yıldızlı bir bere ve elimde mavzerle Dersim dağlarında türkü söylemenin gizemli tadını alabilmek için yapmıştım bunu evet.
Sonsuz saygıyı hak eden hikayeler, kahramanlar; iradeli, fedakar ve inanmış insanlar kabul ediyorum; ama kahramanlık, ölmek, yeri gelince öldürmek, çok daha işlevsel bir hayatı feda etmek üzerine kurulu bu direniş edebiyatı dirence çok şey kaybettirmiştir, açıkça da görülüyor.
`Sibel Yalçın 18 yaşında öldü, biz burada yaşıyoruz, allah da bizim belamızı versin` gibi şeyler kazınır kafalara, öyle çok da sağlıklı bir motivasyon değil.